Efes Pilsen A takýmýnda 5 yýl oynadýktan sonra 2000 yýlýnda Amerika’ya giderek 15 yýl NBA’de forma giyen Türkiye’nin gururu Hidayet Türkoðlu bugün Cumhurbaþkaný Spor Baþdanýþmaný ve Türkiye Basketbol Federasyonu Baþkaný olarak büyük bir keyif ve gayretle Türk sporuna ve sporcusuna hizmet ediyor. Aktif basketbol yaþantýsýný noktaladýktan sonra Türkiye Basketbol Federasyonu’nda (TBF) önce CEO sonra Baþkan olarak görev alan Hidayet Türkoðlu, görevini eþi Banu Türkoðlu ve kýzlarý Ela ile Lina’dan aldýðý güçle ve spora olan tutkusuyla yerini getiriyor. Birbirlerini ilk gün ki gibi seven Hidayet-Banu Türkoðlu çifti evlerinin sýcacýk ortamýnda gerçekleþtirilen keyifli çekim eþliðinde gösteriþten uzak hayatlarýný, mutlu evliliklerini, iþ ve sosyal sorumluluk projelerini, gelecek hedeflerini ve Türk basketbolunun geliþimi için yaptýklarý çalýþmalarý Klass okurlarý için anlattýlar.    

Hidayet Türkoðlu: “Türkiye Basketbol Federasyonu yönetimine girmemizin amacý, basketbolumuzu dünya çapýnda daha iyi yerlere getirmek. Doðal olarak bizim Amerika’daki yaþantýmýz ve tecrübemizden dolayý beklentiler biz göreve geldikten sonra ister istemez arttý. Ama biz buna da kendimizi çok iyi hazýrladýk. Bu süreçte kimseye yapamayacaðýmýz sözler vermiyoruz.

Hidayet Türkoðlu: “Ailenin ne kadar önemli olduðunu sporculuk kariyerim boyunca yakýndan deneyimledim. Spor yaparken bir düzenin olmasý gerektiðini fark ettim. çünkü kafa olarak huzurlu oluyorsunuz. Ýyi zamanlarýnýz oluyor kötü zamanlarýnýz oluyor. O süreçte her ne kadar annemiz babamýzla görüþsek de hayatýný paylaþtýðýn insanla bunlarý paylaþabilmek, süreci daha çabuk atlatabilmenizi saðlýyor.”

Banu Türkoðlu: “Hidayet ile ben, çocukluk dediðimiz yaþlarda tanýþtýðýmýz için (tanýþtýðýmýzda ben 16- Hidayet 18 yaþlarýndaydýk) birlikte büyüdük diyebiliriz. O yüzden ikimizde birbirimizin huyunu o kadar özümsedik ki bana þu an Hidayet mükemmel bir eþ modeli gibi geliyor.”

Banu Türkoðlu: “Mutluluðun Adresi Sosyal Yardýmlaþma Derneði ile çok güzel iþler yapmaya ve herkesten çok güzel tepkiler almaya baþladýk. Amacýmýz Türkiye’de ihtiyaç duyulan her yerde olmak. Yani bir yer ayýrt etmedik, bir sýnýr da çizmedik, özel yer de belirtmedik. Köy okulu da olabilir, Suriyeli de olabilir, yetim çocuklar da olabilir, hastalýkla mücadele eden zor günler geçiren ihtiyaç sahibi insanlar da olabilir...”

Hidayet Türkoðlu: “Amerika’da spor gerçekten bir kültür. Orada sinemaya gider gibi maça gidiyorlar. Bizim de bunu yavaþ yavaþ burada yerleþtirmemiz lazým.”

Hidayet Türkoðlu: “Biz gerçekten spor anlamýnda çok þanslý bir ülkeyiz. Spordan gelmiþ, spor yapmýþ bir Cumhurbaþkanýmýz var. O yüzden gerçekten þu ana kadar yaptýðýmýz her iþi onun desteðiyle yapýyoruz. Her fýrsatta bizi destekliyor. Kendisi sporu seven, sporun geliþimi için gönülden destek veren birisi.”

Hidayet Bey, basketbol kariyeriniz boyunca ülkemizi dünya genelinde çok iyi temsil ettiniz. Daha sonra sporu býraktýnýz ama bir baþka önemli bir görevle Türk sporu için çalýþmalarýnýza devam ediyorsunuz. öncelikle uzun süre Amerika’da yaþadýktan sonra Türkiye’ye geliþ sürecini ve üstlendiðiniz Cumhurbaþkaný Spor Baþdanýþmaný ve Basketbol Federasyonu Baþkanlýðý görevlerinin hayatýnýza kattýklarýndan bahsedebilir misiniz?

Hidayet Türkoðlu: NBA’deki kariyerim 15 yýl sürdü ve bu süreçte eþim ve çocuklarýmla birlikte yazlarý 1-2 ay Türkiye’de kalýp tekrar Amerika’ya dönüyor ve yaþamýmýzý orada sürdürüyorduk. Daha sonra basketbolu býrakarak temelli bir dönüþ yaptýk. Ben kendimi bu sürece hazýrladým diye düþünüyorum. özellikle kariyerimin sonlarýna doðru kendimi yöneticilik anlamýnda hazýrladým. Dolayýsýyla bu geçiþ süreci de benim için daha kolay oldu diyebilirim. Burada en büyük fedakarlýðý eþim ve çocuklarým yaptý. çünkü orada belli bir düzenleri vardý. çocuklarýmýz okula orada baþladýlar. Bunlarý býrakýp tamamen dönmek eþim ve çocuklarým için zor olmuþtur diye düþünüyorum. Düzenimizi kurduk ve eþim de iþ ve sosyal sorumluluk projeleri gibi konulara eðiliyor. çünkü kendisinin Amerika’da tempolu bir yaþamý vardý ve o tempoyu Ýstanbul’da da sürdürmek istiyor.  

Peki, Türkiye’deki görevinizle birlikte çok büyük bir sorumluluk altýna girdiniz. Bu görevden bahsedebilir miyiz? Bu görevle birlikte neler yapacaksýnýz? Neler hedefliyorsunuz?

H. T.: Türkiye Basketbol Federasyonu yönetimine girmemizin amacý, basketbolumuzu dünya çapýnda daha iyi yerlere getirmek. Bu iþe soyunurken de belli çalýþmalarý, araþtýrmalarý yaptýktan sonra aday olduk. Þu anki çalýþmalarýmýz da “Türkiye’de basketbol kültürünü nasýl yayabiliriz, gençlerimizden baþlayýp herkesin bir þekilde basketbolla baðlanmasýný nasýl saðlayabiliriz” þeklinde ilerliyor. Herkesin basketbol topuna dokunmasýný istiyoruz, maçlara gelmelerini istiyoruz. Yeni kurduðumuz ekiple bunun çalýþmalarýný yapýyoruz. Tabi doðal olarak bizim Amerika’daki yaþantýmýz ve tecrübemizden dolayý beklentiler biz göreve geldikten sonra ister istemez arttý. Ama biz buna da kendimizi çok iyi hazýrladýk. Bu süreçte kimseye yapamayacaðýmýz sözler vermiyoruz. Türkiye’nin konjonktürüne de bakýp herkese karþý gerçekçi olmaya, þeffaf olmaya, samimi olmaya çalýþýyoruz. Hedeflerimizi gerçekleþtirmek için de her geçen gün daha çok çalýþýyoruz. Sistemi oturttuktan sonra gelebildiðimiz en iyi noktada her þeyi arkadan gelecek arkadaþlara devretmek istiyoruz. Benim özellikle koltuk sevdam ya da uzun yýllar bir þeyin baþýnda durmak isteyecek bir egom yok. çünkü ben sporun her türlü yönüyle ilgilenmeye çalýþýyorum. Bir þekilde yardýmcý olmaya çalýþýyorum. Ama doðal olarak uzmanlýk alaným basketbol olduðu için ilk buradan baþlamak istedik. Þu ana kadar da iyi gidiyor.

Bundan sonra bir daha seçime girmeyi düþünmez misiniz?

H. T.: Belli bir sistemi oturttuktan sonra mutlaka daha genç, vizyonu farklý insanlar da gelecektir. öyle kiþiler olursa tabi ki seve seve ben o geçiþ dönemini yaparým. Yeter ki herkesin amacý basketbolu bir yerden bir yere getirmek için bu çalýþmayý yapmak olsun. Ekip olarak iþi bir yerinden ele aldýk, belli bir noktaya getireceðimize inanýyoruz. O süreçte de alttan yetiþen arkadaþlar “Ben de burada varým” dedikleri zaman biz de her zaman bu arkadaþlara destek oluruz, yollarýnýn açýlmasýný isteriz. Bizim amacýmýz genç insanlarýn bu iþe daha çok el atmalarý. Onlarýn da yöneticilik, idarecilik anlamýnda sorumluluk sahibi olmalarýný istiyoruz.

Basketbolda en genç federasyon baþkaný mý oluyorsunuz?

H. T. : Þu an 37 yaþýndayým ve evet, en gençlerinden bir tanesiyim diyebiliriz. O yüzden bundan 3-4 yýl sonra baþka genç arkadaþýmýz çýkarsa seve seve ben de o süreci ona devretmeyi düþünürüm. Ben tüm plan programýmý 4 yýl þeklinde yapýyorum.

Amaç sistem oturtmak mý yoksa baþarý odaklý çalýþmak mý?

H. T. : Bir sistem oturtmak illa ki var. çünkü benim düþüncelerim, birikimlerim hem Amerika hem Avrupa olarak biraz daha farklý. Bunu yapmak için de kendi ekibinizi kurmanýz gerekiyor. Bu süreçte çalýþacaðýnýz, güveneceðiniz insanlar da çok önemli. O süreci yaþýyoruz þimdi. Zaten hepimizin amacý da basketbolu bir yerlere getirmek, basketbol altyapýlarýndaki genç arkadaþlarýn maç sayýlarýný yükseltmek, antrenmanlarýný arttýrabilmek, tesis anlamýnda kalýcý bir þeyler yapabilmek. Biz yeni yönetim olarak buna çok fazla zaman ayýrýyoruz. Süper Lig ve onun bir altý olan TBL ligini daha rengarenk, daha çok gençlerin yer aldýðý ve Türk oyuncularýmýzýn sahada oynamaktan çok sorumluluk alan oyuncular haline gelmesini saðlama adýna çalýþmalar yapýyoruz. Yönetimimizin þu anki kafa yorduðu en önemli noktalarý bunlar oluþturuyor. Sponsorlarla yapacaðýmýz kontratlarý da genelde benim görev süremin içinde tutuyoruz. Hiçbir zaman bunu aþýp bir sonraki arkadaþa da bu tip zorunluluðu býrakmak istemiyoruz. Belki onun katacaðý daha iyi daha büyük þeyler olabilir. Sponsorlarýmýz daha uzun süre çalýþmak istiyorlar. Ama ben bütün planlarýmý bu dört yýl için yapýyorum. Tabi ki bunu sponsorlarýmýza ve ortak hareket edeceðimiz partnerlerimize de bu þekilde anlatýyoruz. Onlar da buna çok olumlu bakýyorlar. Sonuçta benim görev sürem dört yýl, onu da en iyi þekilde yapmaya çalýþýyoruz.

“HER BAÞARILI ERKEÐÝN ARKASINDA BÝR KADIN VARDIR DüÞüNCESÝNE ÝNANAN BÝR ÝNSANIM”

Banu Haným’ýn sizin kariyerinizde çok büyük destekleri oldu. Eþinizin sizin bu noktaya gelmenizdeki yeri ve önemi nedir sizce?

H. T.: Ben hep þu cümleye inanmýþ bir insaným “Her baþarýlý erkeðin arkasýnda bir kadýn vardýr”. çünkü biz çok genç yaþta tanýþmýþ insanlarýz. Allah’a çok þükür bu noktalara geldik. Eþim o süreçte bana çok yardýmcý oldu. Bir bakýma da hayatýmý kurtardý, bir düzene soktu diyebiliriz. Biraz daðýnýk biriyimdir. Eþim o süreçte benim eksiklerimi tamamladý diyebilirim. Ailenin ne kadar önemli olduðunu sporculuk kariyerim boyunca yakýndan deneyimledim. Bir düzenin olmasý gerektiðini fark ettim. çünkü kafa olarak huzurlusunuz. Ýyi zamanlarýnýz oluyor kötü zamanlarýnýz oluyor. O süreçte her ne kadar annemiz babamýzla görüþsek de hayatýný paylaþtýðýn insanla bunlarý paylaþabilmek, süreci daha çabuk atlatabilmenizi saðlýyor. Kötü zamanlarýnýzý paylaþarak, konuþarak daha iyi þekilde atlatmanýzý saðlýyor. Eþim iyi ki hayatýmda.

“HÝDAYET BANA MüKEMMEL BÝR EÞ MODELÝ GELÝYOR”

Banu Haným, peki sizin nasýl bir eþiniz var?

Banu Türkoðlu: Hidayet ile ben, çocukluk dediðimiz yaþlarda tanýþtýðýmýz için (tanýþtýðýmýzda ben 16- Hidayet 18 yaþlarýndaydýk) birlikte büyüdük diyebiliriz. O yüzden ikimizde birbirimizin huyunu o kadar özümsedik ki bana þu an Hidayet mükemmel bir eþ modeli gibi geliyor. çünkü birbirimizi çok iyi tanýyarak þekillendik. çok duyarlýdýr, çok romantiktir, iliþkiye çok saygýlý birisidir. özel günleri unuttuðunu veya atladýðýný ben bunca yýl oldu hiç görmedim.

H. T.: Zaten  kaç tane özel gün var ki? Onlarý da atlarsak bunca yýllýk güzel evliliðimize ayýp olur.:) Þakasý bir yana özel günleri gerçekten önemserim.

Siz de bu arada hayatýnýzda büyük deðiþiklikler yaptýnýz. Amerika’ya yerleþtiniz oradan geldiniz tekrardan buraya yerleþtiniz. çocuklarýnýzý orada büyüttünüz. Sizin için bu süreçler nasýldý ve buraya alýþma süreciniz nasýl geçiyor?

B.T.: Amerika her zaman çok keyifliydi. Kýzlarýmýz orada doðdu. NBA hayatýndan sonra eþimin buradaki federasyon baþkanlýðý ve baþ danýþmanlýk iþiyle birlikte Türkiye’ye taþýndýk hayatýmýz önemli bir deðiþim içine girdi. Ýlk baþlarda açýkçasý bu kadar kolay olacaðýný düþünmemiþtim, daha çok zorlanacaðýmý düþünüyordum. Ama çok þükür hem ailem hem eþim bu konuda çok yardýmcý oldu. Sonuçta Türkiye; doðduðum, büyüdüðüm, bildiðim yer. Vatanýma döndüðüm için o süreci gerçekten kolay atlattým. Þimdi çok þükür memnunuz burada olmaktan. Keyfini çýkarmaya çalýþýyoruz.

“MUTLULUÐUN ADRESÝ SOSYAL YARDIMLAÞMA DERNEÐÝ OLARAK ÝNSANLARDA çOK KISA BÝR ZAMANDA GüVEN OLUÞTURDUK”

Ýþ ve sosyal sorumluluk alanýnda önemli adýmlar attýnýz. öncelikle sosyal sorumluluk projeniz olan ‘Mutluluðun Adresi Sosyal Yardýmlaþma Derneði’nden bahsedebilir misiniz?

B.T: Aslýnda ‘Mutluluðun Adresi Sosyal Yardýmlaþma Derneði’ daha önceden var olan bir dernekti. Ben Amerika’dayken de onlarla interaktif görüþmelerim ve iþlerim oluyordu. Tabi buraya gelince hem baþkan hem baþkan yardýmcýlarýyla daha yakýndan iletiþime geçme imkâným oldu. Ve bu derneðin çatýsý altýnda iki modacý arkadaþýmla beraber hareket ediyoruz. çok güzel iþler yapmaya ve herkesten çok güzel tepkiler almaya baþladýk. Amacýmýz Türkiye’de ihtiyaç duyulan her yerde olmak. Yani bir yer ayýrt etmedik, bir sýnýr da çizmedik, özel yer de belirtmedik. Köy okulu da olabilir, Suriyeli de olabilir, yetim çocuklar da olabilir, hastalýkla mücadele eden zor günler geçiren ihtiyaç sahibi insanlar da olabilir... Genel olarak ihtiyaç sahiplerine ulaþma hedefimiz vardý. çok þükür çok kýsa zamanda pek çok insanýn güvenini kazanmýþýz. Bu konunun konuþulup baþlamasý bir ay kadar kýsa bir sürede oldu ama o kadar güzel geri dönüþümler alýyoruz ki, insanlar “Biz daha önce baþka yere baþvurmuþtuk, þimdi sizin bizi geri çevirmeyeceðinizi biliyoruz” diyor ya da baðýþ yapmak isteyenler “Ýþleyiþini böyle umduðumuz bir modelsiniz. Size gönül rahatlýðýyla baðýþ yapýyoruz” diye geliyorlar. Gerçekten çok kýsa bir zamanda güven oluþturduk insanlarda.

“BENÝM KÝÞÝSEL HEDEFÝM, DOWN SENDROMLU çOCUKLARIN HÝZMET EDECEÐÝ BENZERLERÝ OLAN BÝR ‘DOWN CAFE’ AçMAK”

Peki, burada bir hedef veya beklediðiniz büyük bir projeniz var mý?

B.T.: ‘Mutluluðun Adresi’ çatýsý altýnda arkadaþlarýmla bir birliðim var ama bu benim kiþisel hedefim ise Down Sendromlu çocuklarýn hizmet edeceði ve benzerleri olan bir ‘Down Cafe’ açmak. Onunla ilgili de çalýþmalarým var. Bu kiþisel olarak yapmak istediðim bir þey. Umuyorum ki ilerleyen zamanlarda bunu gerçekleþtirebilirim. Onlarý hayata kazandýrabilme fikri çok hoþuma gidiyor. Yoksa onlara yardým yapýp her ay bir þeyler götürmek deðil. Onlarý hayata kazandýrabilmek benim amacým. Gelsinler o kafede çalýþsýnlar. Bu tarz yerler açýlmaya baþladý. Ben de bunlar artsýn istiyorum. Maksat onlarýn sayýlarýný arttýrmak ve onlarýn daha mutlu olduklarýný görmek. çünkü iþe yaradýklarý bilincini kazandýklarý zaman ciddi bir mutluluk sahibi oluyorlar. Þimdiki hedefim bu.

Sosyal sorumluluk projelerinizi gerçekleþtirirken Hidayet Bey’den destek alýyor musunuz?

B.T.: Kesinlikle. çok büyük destek alýyorum. Sað olsun hiç yalnýz býrakmýyor bizi. Açýkçasý benim arkamdaki önemli bir güç ve en büyük desteðim.

“çOCUKLARIMIZI MUTLU BÝREYLER OLARAK YETÝÞTÝRMEK ÝSTÝYORUZ. BÝZÝM ÝLLA SPORCU OLSUNLAR DÝYE BÝR TEMENNÝMÝZ YOK”

Bir de iki tane dünya tatlýsý kýzlarýnýz var. Onlarý büyütürken nelere dikkat ediyorsunuz? Yani bu yuvanýn yaþam felsefesi nedir?

B.T.: Ýkimiz de çocuklarýmýzý mutlu bireyler olarak yetiþtirmek istiyoruz. çok büyük hedeflerimiz yok. Þimdi buralarda görüyorum; bir sýnav stresi var. Bir nevi ebeveynler giriyor sýnava. Biz daha çok çocuklarýmýzý sevgi dolu ve mutlu bireyler olarak yetiþtirmek istiyoruz. Ela ve Lina basketbolcu olmayacaklar gibi duruyorlar. Bir spor yapacaklar mý onu da bilmiyoruz. Ela þu an yüzmeyi çok seviyor. Ýlerde voleybol oynayacaðým diyor ama herhangi bir belirti yok. Bizim illa sporcu olsunlar diye de bir temennimiz yok. çocuklarýmýz mühendis olmalý, doktor olmalý diye kaygýlarýmýz yok. Gerçekten sadece mutlu bireyler olsunlar istiyoruz. Ne iþ yapýyorlarsa onu gerçekten isteyerek ve severek yapsýnlar. Bizim tek derdimiz bu.

H.T.: Profesyonel anlamda sporcu olurlar mý bilemiyoruz. Babasý basketbolcu diye basketbol oynasýn veya annesi voleybolcu diye voleybol oynasýn diye çabalamýyoruz. Tabi ki gönlümüzden geçen bir takým sporuna yönelmeleri konusunda. Ben o anlamda eðer seçerlerse takým sporlarýný seçmelerini isterim. Ama büyük kýzým Ela þu an yüzmeden hoþlanýyor ve ben onu sonuna kadar destekliyorum. Yarýn öbür gün tenis ya da bireysel baþka branþlarý da istiyorsa onlarý da mutlaka destekleyeceðiz. Ama dediðimiz gibi bizim hiçbir zaman öyle illa çocuðumuz ‘Baban NBA’de oynadý kýzým sende git oyna. Sen de iyi basketbolcu olursun.’ diye bir gayemiz yok. Ama spor yapmalarýný gerçekten çok istiyoruz. Sporcu bir kiþiliðe sahip olacaklarý kesin. Doðduklarýndan beri hep spor hayatýnýn içindeler. Babalarýnýn maçlarýna geldiler, þimdi bu tip organizasyonlarda bulunuyorlar. 10-12 yaþlarýna gelince kendileri için bir branþ seçerlerse güzel olur diye düþünüyoruz.  

Sizce takým sporunun kiþiye kattýklarý nelerdir?

H.T.: Paylaþýmcýlýðý, birlikteliði öðreniyorsunuz; birlikte aðlýyorsunuz, birlikte seviniyorsunuz, zorluklarý birlikte paylaþýyor, birlikte atlatýyorsunuz. Yani bunlar sizin hayatýnýzýn her zaman bir parçasý oluyor. Hayatýmýzda da hep paylaþýmcý ve yardýmsever olmamýz gerekir. Ben hep öyle düþünen bir insan olmuþumdur. çünkü yarýn öbür gün iþ hayatýna da girseniz bunlarla karþýlaþacaksýnýz. Normal iþ hayatýnda da bir ekiple birlikte çalýþýyorsunuz. Birlikte o enerjiyi, sinerjiyi yakalamanýz gerekiyor. Böyle takým sporlarýnda bunlarý daha erken öðreniyorsunuz. O yüzden çocuklarýmýn takým sporlarýna yönelmelerini istiyorum. Ama bugün Ela da yüzücü olarak devam ederse ya da tenisçi ya da baþka bir þey olarak orada da mutlaka onu destekliyor olacaðýz. Olursa ne güzel olmazsa da ne güzel bizim için. önemli olan saðlýklý bir þekilde yetiþsinler. Sadece bizim çocuklarýmýz deðil bütün çocuklar için böyle. Bize Allah güç verdiði sürece onlarýn yanýnda olacaðýz.

Eþinizin sorumluluðunda bir spor tesisinin de yatýrýmýný yaptýnýz. Biraz da bu tesis ve özelliklerinden bahsedebilir misiniz?

H.T.: Fitness yatýrýmýna da girdik diyebiliriz. Akasya Alýþveriþ Merkezi’ndeki fitness merkezi Türkiye’den çekilince yerini biz aldýk. Birkaç isim üzerinde gidip geliyoruz. Onu da ben eþime býraktým. Biz hep Türkiye’ye iki aylýðýna gelirdik. Þimdi dört senelik bir görev sürem var. Eþimin de kendini dört yýl burada olacaðýmýz þeklinde planlamasý gerekiyor. Açacaðýmýz yeri de sadece fitness salonu olarak deðil de bir saðlýk kompleksi olarak düþünüyoruz. Diyetisyenlerden tutun da bu anlamda farklý yemek menüleri yapan kiþi ve kurumlara kadar görüþüyoruz. çünkü sadece oraya gelen insanlar fitness’ýný yapýp çýkmasýn. Saðlýklý beslenmeyle de daha da verimli olacaðýný düþünüyoruz. Sporla hep iç içe olduðumuz için benim için de iyi olacak, fitness için baþka yere gitmiþ olmayacaðým.:)

“SöZ KONUSU NBA ÝSE BIRAKIN TüRKÝYE’YÝ AVRUPA LÝGÝ BÝLE çOK UZAK KALIYOR”

Hem Türkiye’de hem de 15 yýl NBA’de basketbol oynadýnýz. Ligler arasý ne gibi farklar görüyorsunuz? Federasyon baþkaný da oldunuz. En azýndan Türkiye basketbol liglerini NBA’ye yaklaþtýrma projeleri var mý?

H.T.: NBA’i gerçekten çok ayrý bir yerde tutmak gerekir. Orasý iþin zirvesi. Orayý sadece NBA olarak deðil diðer sporlara da yapýlan yatýrýmlarýn büyüklükleri olarak deðerlendirmek gerekir. çünkü oradaki çocuklarýn küçük yaþta sporla iç içe olmalarý, Amerika gibi bir yerin spora imkan anlamýnda daha fazla müsait olmasý, doðal olarak çocuklarýn küçük yaþta sporla birlikte büyümesine yardýmcý oluyor. Ýster istemez iþlerin basketbol veya diðer branþlar olarak izlenme talepleri daha fazla oluyor. Biz Türkiye olarak kendimizi Avrupa’nýn en çok izlenen ligleri olarak görüyoruz. Bunu da ayný þekilde devam ettirmek istiyoruz. Biz federasyon olarak ülke bazýnda futbol kadar basketbolun da Anadolu’da kulüp sayýlarýný arttýrýp halka biraz daha yakýnlaþtýrmak istiyoruz. Sosyal sorumluluk projeleriyle onlara biraz daha yaklaþmak istiyoruz ki herkesin bir þekilde basketboldan haberi olsun, maçlara gelsin, televizyonlarda izlesin. Bunlarla ilgili planlarýmýz var. Ama söz konusu NBA ise býrakýn Türkiye’yi Avrupa ligi bile çok uzak kalýyor.

“AMERÝKA’DA SPOR GERçEKTEN BÝR KüLTüR. ORADA SÝNEMAYA GÝDER GÝBÝ MAçA GÝDÝYORLAR”

NBA Ligi’nin en büyük farký nedir?

H. T.: Spor kültürünün olmasý. Ýnsanlarýn küçük yaþta sporla büyümesinden kaynaklanýyor. Sadece olaya basketbol olarak bakmayýn. Oradaki Amerikan Futbol’u maçlarýna giderseniz 60 bin kiþinin izlediðini görürsünüz. Baseball maçlarýna gidersiniz 50 bin kiþidir. NBA maçlarýna gidersiniz 20 bin kiþidir. Her maç böyledir. Ýnþallah bizim de çabalarýmýzla yapacaðýmýz ve eðitimle birlikte bir spor kültürü kazandýrabiliriz. Ýnanýyorum ki ilerleyen zamanlarda bizim de tribünlerimiz boþ kalmayacaktýr. Gönlümüzden geçen herkes profesyonel olabilsin ama önemli olan sporu seven, destekleyenlerin sayýsý artsýn. Gerek televizyondan gerek maçlara giden olarak kendimize bir kültür edinmemiz lazým. Amerika’da spor gerçekten bir kültür. Orada sinemaya gider gibi maça gidiyorlar. Bizim de bunu yavaþ yavaþ burada kazandýrmamýz lazým. Biletlerini sezon baþýndan alýrlar ve yýl boyu programlarýný ona göre yaparlar. NBA’da evlerinde oynayacaklarý 41 maçýn hepsinin kombine biletleri vardýr. Konserlere gidilecek biletler yýl baþlamadan alýnmýþtýr. Bizim bunu yavaþ yavaþ baþlatmamýz gerekir ki herkes bunu eþiyle dostuyla yakýndan takip edip ‘Bu akþam maç varmýþ’ deðil de ‘Yarýn kaçta buluþuyoruz, nerede buluþuyoruz’ haline getirip sporu eðlence haline getirmemiz lazým. Nasýl sinemaya gidiyorsak maça gitmeyi de bir alýþkanlýk, kültür haline getirmemiz lazým. NBA’in baþarýsýnýn altýnda böyle bir kültür yatýyor.

Türkiye Basketbol Ligi’ndeki 12 basketbolcudan 8’i yabancý 4 tane yerli var. Bunlar da oynayamýyor. Bu sizce doðru bir sistem mi?

H.T.: Bizim þu anda kafa yorduðumuz noktalardan biri bu. Daha önceki yanlýþ planlamalardan dolayý þu an bu sýkýntýlarla karþý karþýyayýz. önceden milli takýmýmýz çok baþarýlýydý, çok deðerliydi. Milli takýmýmýz ister istemez jenerasyon dönemi geçiriyor. Bizim jenerasyon gidiyor alttaki jenerasyon geliyor. Bu süreci yaþarken kulüplerimiz zayýftý. Onlarý güçlendirmek adýna yabancý sayýsýný arttýrarak belli bir seviye yakalanmaya çalýþýldý. Orada dengeyi bir türlü tutturamadýlar. Biz inanýyoruz ki bu dengeyi tutturacaðýz. Ama bu dengeyi inanýn þu an deðiþtirmemiz çok kolay deðil. Ve federasyon olarak bu tek baþýna yapabileceðimiz bir þey de deðil. Bu deðiþikliði yaparken kulüplerin de sporcularýn da menajerlerin de velilerin de bu duruma sýcak bakmalarý lazým. Biz gerçekten ne istiyoruz? Sporcularýmýz oynasýn mý yoksa belli bir noktada hem parasýný kazansýn ama oynamasýn mý? önce bunu çözmemiz lazým. Bunu yaparken de önce altyapýlarda özellikle Süper Lig’in altýndaki ligleri daha kuvvetli yapmamýz lazým. çünkü bunlarý ne kadar kuvvetli yaparsak bu geçiþ sürelerini daha saðlýklý ve daha çabuk yaparýz. Orada yetiþtireceðimiz genç arkadaþlarý fizik ve mental olarak alt ligden üst lige çýktýklarý zaman kendisini biraz daha hazýr olarak getirecekler. Bir anda genç arkadaþlar alt yapýdan A Takýma çýkýyorlar. Fizik olarak mental olarak hazýr mý bu çocuk? Kendinden iki kat fiziðe sahip adamlarla boðuþmasý için onu havuza atýyorsun. Doðal olarak da bu çocuklar hazýr olmamýþ oluyor. Biz de o yaþlarda hazýr deðildik. Fizik olarak ve basketbol zekalarýný geliþtirerek oynata oynata üst liglere çýktýklarý zaman o zorlanma ve adaptasyon sürecini çok daha kolay atlatýyorlar. Ayrýca kulüpler de profesyonel olarak galibiyete, Süper Lig’te kalmaya odaklý çalýþýyorlar. çünkü kaybediyorsan bir alt lige düþme kaygýn var. Bu liglere de hazýr olmayan gençlerimizi sokarsak oraya bir kere hem kulüplerimize hata yapmýþ oluruz hem de oyuncularýmýza da haksýzlýk yapmýþ oluruz. O yüzden bizim þu an kafa yorduðumuz þey bu ve bu sorunun üzerine yoðunlaþarak zamanla çözüme ulaþtýracaðýmýza inanýyorum.

Dört yýllýk süreç buna yetecek mi peki?

H. T.: Bir sistem oturduktan sonra insanlar da o sistemi kabul edeceklerdir. Bir þekilde bu hayat devam edecektir. Þimdi ben geldim baþkan olarak yabancý sayýsýný 6’ya indirdim yarýn bu sefer 4’e indirdim benim ligime de haksýzlýk olur. çünkü sen bir þekilde ligini Avrupa’nýn en önemli ligleri arasýnda tutmaya çalýþýyorsun. Ona göre televizyonla yaptýðýn ihaleler, sponsorlar, kulüplerimizin yaptýðý anlaþmalar var. Artý olarak gençlerimiz daha buna hazýr deðil. Bunu böyle yapýnca gençlerimize de haksýzlýk yapmýþ oluruz. Gençlerimiz fizik ve kafa olarak hazýr deðillerse o zaman bizim oyuncularýmýz da orada haksýz bir duruma düþmüþ olacaklar. önce gençlerimizi güçlendireceðiz, eðiteceðiz ve iyi bir takým oyununa hazýrlayacaðýz.

“NBA’E GÝTTÝÐÝM DE BÝR DUVARA çARPMIÞ GÝBÝ OLDUM”

NBA’de 15 sene kaldýnýz. Oraya gittiðinizde fizik olarak çok fazla hazýr deðildiniz. Sonradan orada daha fazla geliþmeye baþladýnýz. Oradaki mantalite neydi? Neler yaþadýnýz?

H. T. : Mantalite olarak burasý ile orasý çok farklý. Ben NBA’e gittiðim de bir duvara çarpmýþ gibi oldum. Ama hayat devam ediyordu ve mücadeleye devam ettim. Bir anda nelerin eksik olduðunu, fizik olarak yeterli olmadýðýmý fark ettik. Bunun üzerine öncelikli çalýþmalar yaptým. Bu anlamda kendimi geliþtirmeye çalýþtým. Orasý da bunun merkezi olduðu için oradaki eðitmenlerle bunu 6 ay içerisinde çözdük. Bunu arkadaþlarýma da sorsanýz söylerler, bir sene içindeki deðiþimime kimse inanamadý. çünkü ona göre bir program hazýrlýyorsunuz kendinize. Tabi orada basketbol olarak fundamentalinizi de yapýyorsunuz. Ama orana vurduðunuz zaman yüzde 60-70 fizik aðýrlýklýydý yüzde 30-40 fundamental üzerineydi. O süreci de kendinizi geliþtirerek bir noktaya getirebilirsiniz. NBA gerçekten fizik olarak iddialý bir platform. NBA’de oynayan oyuncunun kafasý çemberi geçiyor. Patlayýcýlar, kuvvetler derken bunlara ayak uydurabilmek için en az onlar kadar fizik anlamýnda belli bir seviyeye gelmeniz gerekiyor. Evet yetenek var ama fizik de önemliydi. Fiziðini de biraz daha belli bir seviyeye getirdiðin zaman ve disiplinli çalýþmayý 15 yýl boyunca sürdürdüðünde NBA gibi bir yerde rahatlýkla kariyerini sürdürebiliyorsun. Bizim oradaki felsefemiz buydu. Bir sene iyi sezon geçirince diðer ki sene rahatlarým diye bir þey yok. çünkü makine gibi düþünün, her daim hazýr olmak zorundasýn. Fabrika gibi orasý. Fabrikada bir þey bozuk çýktýðýnda hemen alttan devamý gelir. Orasý da öyle. Performansta düþme olduðu zaman teþekkür edip alttakine þans verirler. O da olmazsa bir alttakine þans verirler þeklinde devam eder. O yüzden biz her zaman profesyonel anlamda kendimizi çok eðittik. Her ne kadar iyi sezon geçirmiþ olsak da o yaz her daim sýfýrdan baþlýyormuþuz gibi düþündük ve o þekilde hazýrlandýk. NBA’daki 15 yýlým böyle geçti.

O sistemi Türkiye’ye getirecek misiniz?

H.T. : Biz federasyon olarak kulüplerimizle, oyuncularýmýzla, velilerle, menajerlerle bunlarý paylaþýyoruz. Bizim gerçekten tek baþýmýza yapabileceðimiz bir þey deðil bu. Hiçbir federasyon bunu yapamaz. Sadece bizim branþ olarak deðil diðer branþlar için de bu geçerli.

Peki, o maç dönemleri nasýl geçiyordu aile içinde? Stresli miydi maç öncesi ve sonrasý…

B.T.: Hidayet, kiþilik olarak soðukkanlý biri olduðu için biz evde hiç onun stresini yaþamadýk. Hatta çok sakin bir kiþiliðe sahip olmama raðmen ben Hidayet’ten daha stresli olabiliyordum. çok rutin giden bir hazýrlanma dönemi oluyor. Maçlarýn sabah antrenmaný olur sonra eve gelir bir þeyler atýþtýrýr ondan sonra dinlenmeye çekilir. Kalkýp yemeðini yer, giyinir ve gider. 15 yýl her maç günü hiç deðiþmeden bu þekilde olmuþtur. Bu artýk bizim rutine oturttuðumuz bir þeydi. Maç sonrasý kesinlikle çok iyi veya çok kötü oynamýþ olsa da gayet nötr hayatýmýza devam etmeye çalýþýyorduk. Hidayet’in üzülmeye, sevinmeye çok fazla vakit olmuyordu. çünkü ertesi gün yine maç oluyordu.

H.T.: Ben NBA’a gitmeden önce burada Efes’de haftada bir, bilemedin iki maç oynuyordum. Orada her gün bir maç var. Ýlk gittiðimde kötü oynuyorum kafamý duvarlara vuruyorum, aðlýyorum. Antrenör geldi ve bana dedi ki; “Sen manyak mýsýn? Neden aðlýyorsun? Yarýn yine maç var.” Biz 1 Kasým’dan 14 Nisan’a kadar minimum 82 maç oynuyorduk. Bu rakam normal sezon için geçerliydi. Bir de play off var ve bir de bunun öncesi var. Ama eþimle oturup bu maçlarýn kritiðini yapardýk.

Ýyi oynasanýz da kötü oynasanýz da evde gelip maçýn tekrarýný izliyor muydunuz?

H. T.: Bunu hiç yapmadým. Her maçtan sonra yemeðe giderdik.

B.T.: En çok da özlediðim bu diyebilirim. Gecenin 10 buçuðunda falan yemeðe gidiyorduk. Hiç maçý konuþmazdýk. çünkü öbür tarafta da hayat devam ediyordu. Sadece maçta bir þey oldu mu tarzý konuþuyorduk. Kötü oynadýn, iyi oynadýn konusu olmuyordu.

H. T.: Son toplarý ben kullanýyordum çoðu zaman. Bazen eþim kaçýrdýðým zaman bunlarý deðerlendiriyordu. Sorduðu soru bu kadar olurdu. Kötü oynadýn, az sayý attýk tarzýnda konuþmalarýmýz hiç olmadý. Bunlarýn bizi etkilemesini biz küçük yaþta atlattýk. Orada da hocamýz sað olsun çok yardýmcý oldu. çünkü ben NBA’de play off’lar dahil 1000’in üzerinde maç oynadým. Ben bunlarýn her birine üzülüp aðlasaydým kafam uçup gitmiþti.

Burada bir maçtan sonra çok fazla yorum yapýlýyor. Orada demek ki bu þekilde kiþiyi yýpratan süreçler de yok…

H. T.: Bir yorum programý var gerçekten ama hep iyi þeyler oraya taþýnýyor. Hep pozitif þeyler konuþuluyor. özellikle bizim zamanlarýmýzda ben 6-8 sayý atýnca üzülürdüm. Burada fazla sayý atmaya alýþýktým mesela. Ama onun dýþýnda baþka þeyler de yapmýþým ribaund almýþým, pas vermiþim, top çalmýþým antrenörler hep bunu söylerler. Sayý atman önemli deðil 8 tane ribaund almýþsýn, 6 tane asist yapmýþsýn, top çalmýþsýn diye maçýn geneline de çok bakýyorlar. O süreçte de diðer yapýlan önemli iþleri görmezden gelmiyorlar. Ribaund almak sayý atmak gibi bir þeydir. Ribaund demek bir baþka arkadaþýnýza sayý attýrmanýz demektir. Bunlarý hep bize önemsettiriyorlardý. çünkü sayýlar arttýkça bizi uyarýrlardý; biraz tembelliðe gidiyorsun sadece sayýyý düþünüyorsun, biraz daha diðer iþlere de yönel derlerdi.

B.T.: Koçlarýn dýþýnda maç sonrasý yorum yapan televizyon programlarý da böyleydi. Hep iyi oyuncular gösterilir normalde. Ýyi oynayan oyuncuyu yorumluyorlar.  

H.T: Burada çok kötü oynadý, oynamak istemiyor, gününde deðil diye konuþulan þeyler orada sadece kötü yüzdeyle oynadý þeklinde yorumlanýyor. 10 tane atmýþsýn 3 tane sokmuþsun bugün yüzde 30’la oynadý diye yorumlanýr. Ama normalde iyi oynar, bunun yüzdeleri normalde 45-50 civarlarýndadýr denir. Belki ona sýký savunma yaptýlar belki kötü tercihlerde bulundu þeklinde yorumlar yapýlýr. Bu eleþtiri anlayýþýný spor kültürümüze de yaymamýz gerekiyor.

Maçlarýnýzda da son anlarý  size verdiklerine göre lider bir oyuncuydunuz bulunduðunuz her yerde. Peki, Basketbol Federasyon Baþkaný olma hedefiniz var mýydý bu zamana kadar?

H. T.: Ben her zaman sorumluluk almayý seven bir oyuncu olmuþumdur. Basketbol kariyerimin son zamanlarýnda da eþimle sürekli konuþuyorduk. Geleceðe yönelik planlar yapmaya baþladýk. Antrenör mü oluruz, idareci mi oluruz vesaire gibi. Tabi ki bizi en çok onurlandýrýlan olay Cumhurbaþkaný’mýzýn beni Spor Baþdanýþmaný olarak göreve getirmesiydi. Bu bizi aile olarak çok onurlandýrdý. Cumhurbaþkanýmýza ne kadar teþekkür etsek azdýr. Sonra Basketbol Federasyonu da ayrý bir fýrsattý. Benim de onu iyi deðerlendirmem gerekiyordu. O sorumluluðu da üstlendim ve bunu ekibimle birlikte yapabileceðimizi düþündük; adaylýðýmýzý koyduk ve çok þükür þu an iyi gidiyor. Bizim için de çok iyi bir durum oldu bu. Tecrübelerimizi bir þekilde paylaþmak istiyorduk. Bunun için de yöneticiliðin en iyi çözüm olduðunu düþündük.

Cumhurbaþkanýmýzýn özellikle sizi seçiyor olmasý basketbola daha büyük yatýrýmlarýn yapýlabileceði anlamýna geliyor olabilir mi?

H. T. : Biz gerçekten spor anlamýnda çok þanslý bir ülkeyiz. Spordan gelmiþ, spor yapmýþ bir Cumhurbaþkanýmýz var. O yüzden gerçekten þu ana kadar yaptýðýmýz her iþi onun desteðiyle yapýyoruz. Her fýrsatta bizi destekliyor. Kendisi sporu seven, sporun geliþimi için gönülden destek veren birisi. Sadece bizim branþlarýmýz için deðil bütün spor dallarý için söylüyorum bunu. Gerek tesisleþme gerek spor branþlarýmýzýn artmasý bakýmýndan büyük destek veriyor. Bundan birkaç sene önce ülke olarak olimpiyatlara aday olmuþtuk. Burada da Cumhurbaþkanýmýz bu süreci yakýndan takip etmiþti ve destekleyip bir parçasý olmuþtu. çünkü biz ülke olarak gerçekten olimpiyatlara ev sahipliði yapabilecek kapasitedeyiz. Basketbol anlamýnda da bütün bilgi ve birikimlerimizi Cumhurbaþkanýmýz ile paylaþýyoruz. Bu anlayýþta bir Cumhurbaþkanýmýz olduðu için kendimizi çok þanslý hissediyoruz.

Hayatta sizleri neler mutlu eder? Yaþam felsefeniz nedir?

B.T: Baþka insanlarý mutlu etmek beni çok mutlu ediyor. Yaptýðým iþlerden de bu çok aþikar. Böyle yaþamayý çok seviyorum. Mutlu etmek beni mutlu ediyor; benim hayat felsefem bu.

H.T.: Huzur benim için çok önemli ve ben çok huzurluyum. Kurmuþ olduðumuz aile yapýmýzda uzun yýllarýn vermiþ olduðu birlik ve güven var ki bu bana büyük huzur veriyor. Evimin öyle bir atmosferi var ki dýþarýdaki sorunlarý dýþarýda býrakýn evimde sadece huzur içinde vakit geçirebiliyorum. Bu hisleri yaþattýklarý için de baþta eþim olmak üzere aileme teþekkür ediyorum. Þu an üstlendiðim görevde eþime yine büyük sorumluluklar düþtü. çünkü eskisi kadar düzenli bir hayatým yok ve aileme eskisi kadar zaman ayýramýyorum. Federasyona ilk girdiðim zaman o kadar yoðunduk ki kýzlarýmý beþ gün görmediðim oldu.

Ama eþim bu durumu öyle güzel tolere etti ki bu benim için çok önemliydi. Bu da doðal olarak sizin daha huzurlu daha mutlu olmanýzý saðlýyor.

“SPORCULARIN BELLÝ BÝR YAÞTAN SONRASI ÝçÝN KENDÝLERÝNÝ HAZIRLAMALARINI ÝSTÝYORUM. çüNKü MASANIN öBüR TARAFINA GEçTÝKTEN SONRA BAMBAÞKA BÝR DüNYA VAR.”

Peki, sporcu olmak mý daha zor yoksa þimdiki göreviniz mi?

H. T.: Þu anki görevim gerçekten daha zor. Sporculuk gibisi yok. Bütün arkadaþlarýma da söylüyorum; oynayabildiðiniz kadar oynayýn diyorum. Sporcularýn belli bir yaþtan sonrasý için kendilerini hazýrlamalarýný istiyorum. çünkü masanýn öbür tarafýna geçtikten sonra bambaþka bir dünya var. Sporculuk hayatýmda iki saatlik görevin vardý. Antrenman yapýp, duþunu alýp gidiyordun. Þimdi sabah 9’da gidiyorum herhangi bir organizasyon yoksa akþam 7’de eve geliyorum. Muhatap olduðun insan sayýsý 10’dan 100’lerin üzerine çýkýyor. Gece 12’ye kadar da telefonlar devam ediyor. önceden sadece kendi maçlarýma gidiyordun. Þimdi altyapýlara gidiyorsun, bayanlara gidiyorsun, erkeklere gidiyorsun derken bir sürü maça gitmiþ oluyoruz. Arkadaþlara önerim; zaten vücudunuzu tanýyorsunuz. Yavaþ yavaþ anlýyorsunuz. Bir sporcunun kafayla vücudun ayný frekansta olmadýðýný hissettiði zaman býrakmasý gerektiðini düþünüyorum. çünkü gerçekten acý çekiyorsunuz. Kafa gitmek istiyor, vücut oynamak istemiyor. Kafa önde vücut arkada kalýyor. çünkü ben çok erken baþladým spor hayatýna ve çok uzun zorlu bir süreç yaþadým. Býraktýktan sonra doðru bir karar verip vermediðimi sorguladým ama þu an hiç piþman deðilim.  

Fotoðraflar: Yavuz Kaynar