Arzu haným, öncelikle anne olduktan sonra hayata bakýþ açýnýz nasýl deðiþti? Nasýl bir anne oldunuz?

Ben yaþamý boyunca anne þefkatini ruhunda barýndýran insanlardan oldum. Sanýrým anne olmak için bu hayata gelmiþ insanlardaným. Geç evlenmeme raðmen aslýnda anne olmak için evlendiðimi bile söyleyebilirim. Belki daha erken evlensem daha fazla çocuk yapabilirdim.:)

Dolayýsýyla anne olduktan sonra ben de çok fazla bir þey deðiþmedi o anlamda. Sadece eskiden biraz daha iþ odaklýydým. çocuklarýmýn dünyaya gelmesiyle hayatýmda her þey daha da pozitif oldu. Ýþim dahi farklý bir anlam kazandý. Þunu çok iyi biliyorum; yaþamýnýzda her þey bitebilir ama çocuklara verdiðin emeðin karþýlýðý her zaman vardýr. Ýyi ki varlar, hayatýn en güzel amacý, en güzel hazinesi diye düþünüyorum. Bir de bazen çok dip olduðumuz zamanlarda bence çocuklar geleceðe yönelik en umut veren varlýklardýr. Onlarýn büyüyor olmasý, onlarla daha farklý yaþlarýnda geçireceðim güzel günler beni çok heyecanlandýrýyor.  Bu hayalleri kurmak bile inanýlmaz heyecan ve umut verici. Bu arada ayrýca anne olmak için illaki çocuk doðurmaya gerek yok. Annelik insanýn ruhunda olan bir kavramdýr. Mesela üç erkek kardeþim bana küçükken hep “abla anne” derlerdi.

“öZELLÝKLE SON BÝR SENEDÝR HAFTA SONUM TAMAMEN çOCUKLARA AÝT”

Yoðun bir iþ temposu içinde olduðunuzu görüyoruz. Peki ev ile iþ arasýndaki dengeyi nasýl saðlýyorsunuz?

Açýkçasý bazen saðlayamýyorum. Kimi zaman çocuklarýma, aileme ve iþime ayýrdýðým zaman o kadar büyük oluyor ki kendimi bile unutabiliyorum. çünkü çok yoðun çalýþýyorum, neredeyse 3-4 kiþilik çalýþýyorum. Ama her zaman kendimi bile unutsam eve koþturarak gidip çocuklarýma belli bir zaman ayýrýyorum. özellikle son bir senedir hafta sonum tamamen çocuklara ait -istisnalar hariç-. Cumartesi ve Pazar çalýþmýyorum. çünkü iki çocuðum var, biriyle anne-kýz günü yaptýðýmda öbürüyle anne-oðul günü yapmak için ikinci bir güne ihtiyacým var. Dengeyi kurabiliyor muyum? Bazen kuruyorum ve þaþýyorum kendime. Ama çoðunlukla kuramýyorum dengeyi.

“KENDÝ AYAKLARI üZERÝNDE DURAN BÝREYLER OLMALARI ÝçÝN çOCUKLARIMIN ÝSTEKLERÝNE BüYüK BÝR SAYGI DUYUYORUM”

Peki Kaan ve Pýnar’ý büyütürken nelere dikkat ediyorsunuz?

Ben galiba çok fazla sevgi pýtýrcýðý bir anneyim. Sürekli sarýlýyorum, öpüyorum, dinliyorum… Onlarýn kendilerini rahat ifade etmeleri için aslýnda serbest alan býrakmayý istiyorum. çünkü çocuk kendini her türlü ifade edebilmeli. Baba tabii ki her zaman disiplinlidir ama anne þefkat olmalý. Bunun için yönlendirme yapmama gerek yok, çocuk kendi yönlendirmesini yapýyor. Sadece ona kendini ifade edebildiði bir alan saðladýðýnýzda, çocuk rahatlýkla kendi yolunu buluyor. Kýzdýklarý olaylara karþý bile çok güzel muhakeme yapabiliyorlar. Onlarý o anda tarafsýz dinlediðim zaman (ve bunun hemen etkisini alabiliyorum bu çok hoþuma gidiyor) ben daha hiçbir þey söylemeden “ama benim böyle yapmam lazým deðil mi?” deyip kendi yollarýný çizebiliyorlar. Bence en büyük yeti problemle karþýlaþtýðýmýzda çözebilecek opsiyonlarý kendimizin düþünmesidir. Dýþardan yönlendirilmelerle deðil. Bu yetiyi onlara kazandýrabildiðim için mutluyum. Kendi ayaklarý üzerinde duran bireyler olmalarý için çocuklarýmýn isteklerine büyük bir saygý duyuyorum ve onlarý dinleyen bir anne olmaya çalýþýyorum.

Devamý ve daha fazlasý Klass Magazin Mayýs sayýsýnda..