Kerem Alýþýk, güçlü edebi yönüyle ailesinden aldýðý sevgi mirasýný oðluna nasýl daha da büyüterek aktardýðýný kelimelere eþsiz bir anlatýmla dökerken, Sadri Alýþýk JR. da babasýna olan sevgisini ve saygýsýný büyük bir içtenlikle dile getirdi. Babalar Günü dolayýsýyla bir araya geldiðimiz ünlü oyuncular Kerem Alýþýk ve Sadri Alýþýk JR. birbirlerine olan sevgilerini ve baba-oðul iliþkilerini keyifli bir çekim eþliðinde Klass okurlarý için anlattýlar.

KEREM ALIÞIK: “Ailemin bana söylediði hep þuydu hatta vasiyeti diyebilirim ki annemin bana yazdýðý mektup hala okulumuzdaki aný odasýnda asýlýdýr: “Ýþini elinle deðil, canýnla yap”. Ben Fekeli’yi canýmla oynuyorum. Esaretin Bedeli’ndeki Red karakterini de.”

SADRÝ ALIÞIK: “Babamdan ders aldým mý? Babamdan zaten ben hayatýmýn her anýnda ders alýyorum. Oyunculuk anlamýnda da birçok konuda kendisinden ders almýþýmdýr, dersten öte beni hep çalýþtýrmýþtýr, bir þey olunca hep ona sorarým: ‘Þu þekilde yapsam daha mý iyi? Böyle mi oynasam? Þöyle mi oynasam?’ yani ilk baþvurduðum kiþi kendisidir.”

KEREM ALIÞIK: “Ben O’nu hem oðlum olduðu için, hem de bu özelliklere sahip olduðu için iki kere seviyorum…  Benim kývancým, benim canýmdýr. Annemin, babamýn bana öðrettiði sevgiyle seviyorum onu… Size bu hayatta cenneti de, cehennemi de gördüðümü rahatlýkla söyleyebilirim. çünkü ben Sadri’yi aðlarken de gördüm, gülerken de.”

SADRÝ ALIÞIK: “Babam duygularýnýn bazýlarýný çok net belli eden bir insandýr ama bazý duygularýný da sadece onu tanýyanlar anlar. Bazen çok anlamazsýnýz ne hissettiðini, içinde yaþar bazý þeyleri. Ben de öyle bir karakterdeyim. Ama genelde birine kýzmýþsa, öfkeliyse, bir siniri varsa onu asla içinde tutamaz.”

Kerem Bey ‘Bir Zamanlar çukurova’ dizisindeki oyunculuðunuzla, hayat verdiðiniz Ali Rahmet Fekeli karakteriyle bütün Türkiye'nin yeni gözdesi oldunuz. Dizi temposunun yaný sýra yeni oyununuz Esaretin Bedeli'nde Red’e hayat veriyor, Sadri Alýþýk Kültür Merkezi’nde eðitmenlik yapýyor ve þiir yazýyorsunuz. Tüm bunlarý yapacak enerjiyi nereden buluyorsunuz?

KEREM ALIÞIK: çalýþmak ve yorulmanýn yaþamak olduðunu düþünüyorum. Benim yaþamaktan anladýðým bu. çalýþmak ve yorulmak… Bu bize bir nefes ve soluk saðlýyor, besin kaynaðýmýz oluyor. Hayatiyet kazandýrýyor. çehov’un “Vanya Dayý”sýnda, Sonya’nýn dediði gibi “Yaþayacaðýz Vanya Dayý” yaþayacaðýz… Bizi çalýþmak kurtarýr. Ben hep buna inandým. Ama çalýþmayý hatta yüksek tempoda çalýþmayý diyelim hiç özlemedim çünkü özlemek için ikimizin de ayrý düþmesi gerekir. çalýþmak ile ben yol arkadaþýyýz. Ýkimiz de mutluluðun bir varýþ deðil bir yolculuktan ibaret olduðunu iyi biliyoruz. Zaten benim yaþamaktan anladýðým üretmek, çalýþmak ve yorulmak…  

Bunlar tamamlandýðýnda yaþadýðýmý anlýyorum. Bunlar olmadýðýnda yaþamak nefes alýp vermek oluyor ki onu hayatý yaþamak deðil hayatta bulunmak olarak adlandýrýyorum. Nasýl ki yüreðimiz sevgi üretmiyorsa baþarýlý bir üretici deðiliz. Yaratýcýlýðýmýzý kullanmadýðýmýz, azmimizi göstermediðimiz, emeðimizi, çabamýzý, terimizi akýtmadýðýmýz zaman da hayatý yaþayan biri deðiliz. Doðru anahtarla her þeyi açarsýnýz. Yanlýþ anahtarla da hiçbir þeyi, iþin inceliði anahtarý oluþturmak. Hayata bu þekilde bakýyor ve bu doðrultuda yaþamaya çalýþýyorum. Gelen her fýrtýna hayatýnýzý ve yolunuzu bozmak için gelmez, bazýlarý yolunuzu açmak içindir çünkü. Ben þu anda yaþadýðým baþarýyý ve mutluluðu belki de mesleðimde yaþadýðým fýrtýnalara borçluyum.

Tabii þunun da bilincindeyim. Ne kadar çalýþýrsak çalýþalým, hangi yaþta olursak olalým söylenmemiþ cümlelerimiz, tamamlanmamýþ eylemlerimiz olacak. Attila Ýlhan diyor ya “Ne kadar azdýr yaþadýðýmýzdan yaþadýðýmýzý sandýðýmýz, söylediklerimizle deðil söyleyemediklerimizle varýz.” Söyleyeceklerimizi, yapacaklarýmýzý düþünmek, yapabilmeyi umut etmek, mavi mavi hayaller kurmak da üretime ve yaþama dahil. çünkü umut iyi bir þeydir ve iyi þeyler insaný çok bekletmez ve kolay kolay ölmez. Ýsterseniz özdemir Asaf’ýn þiiri ile sözlerimi destekleyeyim. “Kaybedeceðini bile bile niye mücadele ediyorsun dedi… O an öleceðini bile bile yaþadýðýný unutmuþtu. Bozmadým.”

Sizce Fekeli karakteri neden bu kadar sevildi? Sizden bir þeyler var mý bu karakterde?

K.A.: Fekeli acýyý temsil ediyor. Acýnýn umudu beslediðini anlatan bir hikayesi var. Acýsý çok olduðu için gülüþü güzel. Þimdiki gücünün kanýtý aslýnda geleceðe dönük kurduðu umutlarý. Hiçbir zaman kaybetmediðini düþünen ya kazanan, ya öðrenen birisi. öðretmenin de iki kere öðrenmek olduðunu savunan. Sabýrlý, tevekkül eden, hoþgörülü, bazen yoksul bir yürek gibi içli ve mahzun, bazen sert bir tokat gibi patlayýcý, bazen de soðuk bir yumruk kadar haþin, duyarlý, derin bilge bir kimlik. En büyük silahý insanlýðý. Kalbi temiz, nefesi sýcak. “Kalbini temiz tutmak istiyorsan dürüstlükten medet um” diyen ve susarak konuþmayý tercih eden bir kiþilik... Fekeli acýlý bir adam. Acýlý olduðu kadar da acýlarýna sahip çýkan birisi. Onu acýlarý büyütmüþ olgunlaþtýrmýþ. Baþkalarýnýn acýsýný paylaþmayý da kendi acýlarýndan öðrenmiþ. 

Fekeli’yi ben kendi yüreðime sýðdýramayacak kadar çok seviyorum. Bizim meslekte gençlere söylediðimiz hep þudur: Siz kendinize (yani rol kimliðinize) inanýn baþkalarý da size inanýr. Ben, Fekeli’yi nasýl sevdiysem, sað olsun izleyicilerimiz de o kadar çok sevdi ve baðrýna bastý. Sanki her gün benim kalbime öbek öbek güller býrakýyorlar. Bu vesile ile bir kez daha teþekkür ediyorum kendilerine. 

Ailemin bana söylediði hep þuydu hatta vasiyeti diyebilirim ki annemin bana yazdýðý mektup hala okulumuzdaki aný odasýnda asýlýdýr: “Ýþini elinle deðil, canýnla yap”. Ben Fekeli’yi canýmla oynuyorum. Esaretin Bedeli’ndeki Red karakterini de. Siz karakterinizi tüm hücrelerinizle yaþarsanýz, izleyici de karakterin sahiciliðini hemen fark eder ve karakterinizle özdeþim kurar. Bu duygunun da izleyiciye geçmiþ olmasý bir oyuncunun alabileceði en büyük hediyedir. Ve sonuçta Mevlana’nýn dediðine geliriz: “Kalbinizle, canýnýzla yaptýðýnýz her þey size geri döner.” Bugüne kadar buna benzer karakterler oynadýðýmý söyleyebilirim. Ancak Fekeli çok boyutlu, katmanlý ve derinlikli… Tek bir sesten tek bir notadan sesi çýkmýyor. Tek baþýna bir senfoni. Bu farklýlýðýyla kendi farkýný yaratan bir adam. Yukarýda anlatmaya çalýþtýðým bir sürü özelliði ayný þekilde üstünde taþýyabiliyor. Bu hem izleyici, hem oyuncu için büyük bir zenginlik. Tabii karaktere benim kattýðým yorum kadar esas o karakteri bir yaratan var. Bu anlamda; sevgili senaristimiz, ayný zamanda iyi bir yazar ve edebiyatçý olan Ayfer Tunç’a hakkýný teslim etmem gerekiyor. Bütün þiirler yaðmura yazýlýr ama marifet buluttadýr. Ýþte o bulut Ayfer’dir. Ayrýca bana bu yaðmurlarý getiren tüm ekip arkadaþlarýmý, yönetmenimiz Murat Saraçoðlu’nu ve yapýmcýmýz tims&b’yi de pamuklara sarýp gönlümde taþýdýðýmý belirteyim. 

Devamý ve daha fazlasý Klass Magazin Haziran sayýsýnda..

Fotoðraflar: Levent özdemir