2006 yýlýnda kurulan Mobilya Sanayi Ýþadamlarý Derneði (MOBSAD) Genel Sekreteri Barýþ Görgüç, ÝTü’de Tanýtým Koordinatörü olan eþi Dilek Görgüç ile bundan 22 yýl önce Kýbrýs’ta üniversite yýllarýnda tanýþmýþ. Mutlu evliliklerini dünyaya gelen kýzlarý Nehir ile birlikte güzel bir aile boyutuna taþýyan Görgüç çifti, ebeveyn olduktan sonra koþulsuz sevgiye sahip bir birey yetiþtirme adýna kiþisel geliþim alanýnda kendilerine keyifli bir yolculuk baþlatmýþlar. Dilek-Barýþ Görgüç çifti kiþisel geliþim yolculuklarýný hayatlarýnýn her safhasýnda nasýl mutlu, huzurlu ve baþarý dolu bir yolculuða dönüþtürdüklerini, mutlu aile sýrlarýný ve mesleki baþarýlarýný Klass’a anlattýlar.

BARIÞ GöRGüç

“Bir kadýn evlilikte her pencereyi açan taraftýr. Dilek benim için pencereler deðil kapýlar açtý her zaman. Bu bir erkek için çok büyük bir avantaj. Kendi zorlandýðý yerde o kapýdan beni iterek sokmasý aslýnda onun da kolayca geçmesini saðladý arkadan.”

DÝLEK GöRGüç

“Ýnsan bedenine hükmettiði sürece bilmem kaç derece ateþte dahi yürümeyi becerebiliyor. Yani beynin böyle muazzam bir performansý var. Ama biz onu sürekli yapamazsýn, edemezsin, böyle bir engel var, sen buna layýk deðilsin, yeteri kadar bilgin yok diye sürekli negatif engellerle hayatýmýzýn önüne duvar örmeye çalýþýyoruz. Aslýnda duvar bizim yarattýðýmýz o etiketler, varsayýmlar… Halbuki beyne hükmettiðin zaman ateþin üstünde de yürüyorsun, camlarýn üstünde yürüyebiliyorsun bunlarýn hepsi sana ‘yapabilirsin, engelin yok’ demeyi gösteriyor.

Sizinkisi çok küçük yaþlarda baþlayan bir aþk hikayesi, deðil mi?

Dilek Görgüç: Kýbrýs’ta okurken ikinci senemdi galiba, ortak bir dersimiz vardý. Ve ikimizde Arnavut kökenliyiz. Arkadaþýmýz dedi ki bir tane daha Arnavut var burada tanýþmak ister misin? Barýþ’la tanýþtýrdý beni. önce çok iyi arkadaþ olduk; birlikte basket oynamaya baþladýk. Sene 1995’ti. Hikayemiz böyle baþladý. Ondan sonra bir baktým çýkmaya baþlamýþýz.  

Peki, eþinizi anlatmanýzý istersek nasýl biridir, nasýl bir eþtir? çünkü üniversite önemli bir süreç ve daha sonra hayatýnýz birlikte þekillenmiþ belli ki. Bu süreçte nasýl geliþtiniz, nasýl deðiþti ve nasýl bir Barýþ Görgüç ortaya çýktý?

D.G.: Barýþ tanýþtýðýmýzda da çok olgun birisiydi ve hayata benden çok daha pozitif bir þekilde bakýyordu. Ben hayata çok negatif bakan biriydim ve Barýþ bana sýk sýk “hayatýmýzýn en güzel dönemini yaþýyoruz”, “þu anda hiçbir sorumluluðumuz yok ve bunun keyfini çýkartsana” diyordu. O bunlarý söylerken ben de ekonomiden CC almýþým diye üzülüyordum. En önemli derdim oydu. Mezun olduktan sonra hiç önemi kalmayacaðýný söylüyordu. Bakýþ açýsý bana o zamanlar biraz hayal alemindeymiþ gibi geliyordu. Ama daha sonra okul bitti ve evlendik; iþ hayatýna girdik.

Barýþ Bey siz neler söylersiniz Dilek Haným’la ilgili olarak? Nasýl bir eþtir, nasýl bir kiþidir?

BARIÞ GöRGüç: Bir kadýn evlilikte her pencereyi açan taraftýr. Dilek benim için pencereler deðil kapýlar açtý her zaman. Bu bir erkek için çok büyük bir avantaj. Kendi zorlandýðý yerde o kapýdan beni iterek sokmasý aslýnda onun da kolayca geçmesini saðladý arkadan. çünkü ben biraz daha geniþ bir hacimle geçiyorum. Birlikte zorluklarý paylaþmak öðrencilikte baþladý. öðrencilikte yokluðu paylaþmak çok kolay. Paranýz yoktur bölüþürsünüz. Yoðurda ekmek banar yer yine de öðrenciliðinizi geçirirsiniz. Bir de varlýðý paylaþmak bölümü var. Ama bugün geldiðimiz yere bakýnca; büyük oranda ve Dilek’in sayesinde hayatý farklý bir bakýþ seviyesinden gözlemleyecek fýrsatý yakaladýk. Böyle olunca aðýz tadý, keyif, aile, bazý deðerler daha önemli olmaya baþladý. Þüphesiz ikimizin iþ hayatý hem yoðun hem zorlu. O zorluklardan sonra en güzel en korunaklý yerimiz evimiz. Kýsacasý Dilek’in o kapýlarý o pencereleri kocaman kocaman önden açýp buyur geçebiliyorsan geç, geçemiyorsan biraz zayýfla demesi o yüzden en büyük þansýmdý benim.

“BENÝM KÝÞÝSEL GELÝÞÝM VE DEÐÝÞÝMLERÝM HEP NEHÝR’E HAMÝLE KALDIKTAN SONRA BAÞLADI”

Dünyalar tatlýsý bir kýzýnýz var. Onun hayata gelmesiyle birlikte hayatýnýzda ne gibi deðiþiklikler oldu ve onu büyütürken nelere dikkat ediyorsunuz?

D.G.: Aslýnda benim kiþisel geliþim ve deðiþimlerim hep Nehir’e hamile kaldýktan sonra baþladý. çünkü çocukta bir þey görüyorsun ve ben deðiþmeliyim diyorsun. O gördüðün þey aslýnda seninle ve kendini deðiþtirmekle ilgili. Benim ve bizim kiþisel geliþim hikayemiz Nehir’le baþladý. Nehir’le ilgili en önem verdiðim ve dikkat ettiðim þey katýksýz sevgi alabilmesi. çünkü bizim annemiz babamýz þöyleydi; “karnen iyi gelirse sana þunu alacaðým.” Bizler sevgiyi hep bir þeyin karþýlýðý olarak gördük. Sanki sevgiyi hak etmiyormuþuz gibi düþünüldü. Oysa sevgi saf bir þekilde orada duruyor ve onu vermek de akýþta olan bir þey. Onu vermek için bir þey sunmaya gerek yok. Nehir için istediðim en önemli þey o katkýsýz sevgiyi böyle sürekli görebilmesi. Araya bir bariyer koymadan o sevgiyi alabilmesi, özgüvenli ve mutlu olabilmesi. Bunlara sahip bir insanýn baþarýsýz olduðunu hiç görmedim. Bütün baþarý hikayeleri onlarla ilgili. Ondan sonra ne yapmak istiyorsa önünde zaten hiçbir engel olmayacak. çünkü en önemlisi aslýnda o. Sevgi kendinle ilgili doðru bir anlam yükleyebilmesi ve evet þu anda bunu yapamayabilirim ama çabalarsam yaparým diyebilmesi. Yani pes etmemesi. O nedenle bunlara çok dikkat etmeye çalýþýyoruz. Bir de ona vakit ayýrmaya çalýþýyoruz hafta sonlarý.

Peki, bu kiþisel geliþim yolculuðundan biraz bahsedersek ilk baþladýðýnýz deneyim neydi? Þu an geldiðiniz nokta ne? Size neler kattý? Barýþ Bey bu sürece nasýl dahil oldu?

D.G.: Sanýrým yýl 2012’ydi ve Barýþ’la birlikte nefes terapisi eðitimi aldýk. Aslýnda orada baþladý her þey. Orada farkýndalýk yaþamaya baþladýk. Sabahtan akþama kadar nefes seansýndaydýk. Nefes eðitmeni sürekli nefesimizi açtý. Sonra bize biraz koçluk yaptý. çok güzel bir þey ama etkisi 1-2 ay sürdü. Ondan sonra ben sorgulamaya baþladým. çünkü o iki aylýk süreçte çok mutluydum ve adeta bulutlarýn üzerinde gidiyordum. Ne oldu ne deðiþti diye sorgulamaya baþladým. Baktým rutinlerime geri dönmüþüm. Sonra 30’unda herkesin baþýna gelen þey ortaya çýkýyor. “Hayat bu olmamalý, hayatýn anlamý bu deðil, saat 8’den 5’e kadar çalýþýyoruz eve geliyoruz. Bir hayat var akýþýnda gidiyor biz hayatýn neresinden tutuyoruz. Ben böyle mi hayat istiyorum” diye düþünmeye baþladým. Bir de sürekli tekrar eden bazý þeyler vardý hayatýmda. Bu katýldýðým eðitimler o tekrar eden þeylere mercek tutmayý öðretti. Sonra bir koçluk eðitimi aldým. Pcc seviyesinde bir koçum ben. ICF Koçluk Federasyon üyesiyim ayný zamanda. Koç olabilmenin uzunca bir eðitim süreci var. O eðitim sürecinin sonunda practices diye 6 aylýk bir ayrý süreç var. Ses kaydý alýp yolluyorsunuz Kanada’ya. Bu ses kaydý ile koçluk yapýp yapamayacaðýnýzý deðerlendiriyorlar. çünkü özellikle son dönemlerde çok fazla koç var.

Peki, Koç tam anlamýyla ne yapar? Kiþinin hayatýna göre tavsiyeler mi verir?

D.G.: Evet, böyle bir anlayýþ var. Ama koçluk bu deðil. Kiþiye tavsiyelerde bulunan bir seviye deðildir. Tamamen kiþiyi aynalamaya çalýþan bir süreç ve bir yol arkadaþlýðýdýr aslýnda. Koçluk eðitimi aslýnda benim kendi kendime koçluk yapmamý saðladý. Kendi içimde bir sürü þeyi çözdüðümü düþünüyorum. Hala devam ettiðim bir süreç var. Devam da edecek… Þimdi Regresyon eðitimiyle uðraþýyorum. Ayrýca iki sene önce Barýþ’la Kemal Ýslamoðlu’nun bir eðitimine gittik. Hatta ateþ üstünde yürüdük. ‘Hayatýn direksiyonuna geç’ adlý bir eðitim programýydý. çok keyifliydi.

“ÝNSAN BEYNÝ BEDENÝNE HüKMETTÝÐÝ SüRECE BÝLMEM KAç DERECE ATEÞTE DAHÝ YüRüMEYÝ BECEREBÝLÝYOR”

Ateþte yürürken hiç yanmadýnýz mý?

D.G.: Yanmadýk, çok güzeldi. Ýkincisinde gittiðimizde asistanlýk yaptýðýmýzda asistan olduðunda öyle bir þey ki bir görev için oradasýn ya eðitime katýlanlar gibi kendini eðitimin içine býrakamýyorsun. çünkü sürekli bir þey yapman lazým. Saðý solu koordine etmen gerekiyor. O arada biz de yürüyelim dedik. Ama bir þeylerin önce içselleþmesi gerekiyor. öyle yürüyelim deyince olmuyor. Yürüyüþü yapmadan önce içselleþip kendini motive etmen gerekiyor. Ýkimiz birlikte yürüyelim dedik ve yürürken yandýk.:) Ama biz ilk deneyimimizde þunu gördük; insan bedenine hükmettiði sürece bilmem kaç derece ateþte dahi yürümeyi becerebiliyor. Yani beyinin böyle muazzam bir performansý var. Ama biz onu sürekli yapamazsýn, edemezsin, böyle bir engel var, sen buna layýk deðilsin, yeteri kadar bilgin yok diye sürekli negatif engellerle hayatýmýzýn önüne duvar örmeye çalýþýyoruz. Aslýnda duvar bizim yarattýðýmýz o etiketler, varsayýmlar… Halbuki beyne hükmettiðin zaman ateþin üstünde de yürüyorsun, camlarýn üstünde yürüyebiliyorsun bunlarýn hepsi sana ‘yapabilirsin, engelin yok’ demeyi gösteriyor.

Barýþ Bey, siz aldýðýnýz eðitimleri hayatýnýza ne þekilde adapte ettiniz?

B.G.: Yolculukta bazý duraklar vardýr. Bu duraklardan bir tanesi de 30 yaþ, diðeri 40 yaþ. Onlarý da yavaþ yavaþ aþa aþa gidiyoruz. O duraklarýn arasýnda yaptýklarýmýz aslýnda hayatýn ondan sonrasýyla ilgili belirleyici oluyor. Bazen büyük bir yazar öldüðünde çok hüzünleniyorum. Hiç tanýmasam da bir kitabýný okumak yetiyor. çünkü tümüyle tanýmýþ oluyorsunuz. En son Yaþar Kemal öldüðünde bunu hissetmiþtim. Hiç ölmeyecek adam. Biz öleceðiz, çocuklarýmýz ölecek ama Yaþar Kemal yaþamaya devam edecek. Katma deðer odaðýnda bir iþte çalýþýyorum ben. Benim derneðimin üyeleri yüksek katma deðerli mobilya üretiyor. Benim de hayatýmýn bir süredir düsturu, kendim acaba çevrem, ailem olmak üzere ne tür katma deðer üretiyorum, nasýl üretebilirim? çünkü sýnýrlý bir biyolojik süremiz var. O süreyi doldurduktan sonra da sadece acaba ‘iyi bilirdik’ denmesi yeterli mi insanýn arkasýndan. Sanki bu benim için yeterli deðilmiþ gibi geliyor. Eski fotoðraflarýma bakýyorum, büyüklerimin eski fotoðraflarýna bakýyorum ailemizden bir atom mühendisi çýkmamýþ, Nobel ödüllü yazar çýkmamýþ ama iyi insanlar çýkmýþ. Ama iyi insaný sadece o kadar iyi insan hatýrlýyor. Acaba benim hem iyi bir insan hem de bir þeyler üretmiþ; bir þeyler katmýþ bir insan olarak bu dünyadan göçme þansým nedir? Onun için çalýþýyoruz. Benim gözbebeðim M-Live adýnda bir dergimiz var. O dergiye çok amatör yazýlar yazýyorum. Benim ölçeðimde tasarýmla ilgili ki hiç alaným deðildir. Ben uluslararasý iliþkiler ve siyaset mezunuyum. O yazýlarý derleyip toparlayýp bir kitapçýk haline getirdim. 100 tane bastýrdým. Biri annem için bir tane babam için birer tane sevdiðim dostlarým için diye. Beni belki 20 yýl sonra sararmýþ sayfalarýyla anabilecekleri bir þey olsun istiyorum. Hayata öyle bakýyorum artýk. Ne verebiliyorum? Geldiðimiz yerde yürüyebildiðimiz kadar hýzlý ama paylaþabildiðimiz kadar güzel yaþamak lazým. Ben o yönden çok þanslý hissediyorum kendimi. çevremde çok iyi insanlar var. Aldýðýmýz eðitimler ve Dilek’in açtýðý kapýlar hem beni büyüttü hem de zayýflattý. çünkü görgü ve sadece okuduklarýnla, tahsilinle deðil; annenden babandan ananenden dedenden gelmeli ve bunu hazmetmelisin. Aldýklarýmýn bir kýsmýný hazmedemediðimi çok iyi anladým bu eðitimlerle. Yavaþ yavaþ kendime has kibrimin, küstah duruþumun aslýnda son derece boþ adamlara ait olduðunu gördüm. Yavaþ yavaþ saçýmdaki aklarýmýn artmasýyla zannederim ki olgunluðum kendini belli etmeye baþlýyor. öyle bakýnca bu eðitimler beni zeminime geri taþýyor. Yani Dilek’in beni tanýdýðý döneme taþýyor. Bu eðitimler biraz kendini yeniden tanýmak için büyük fýrsat oluyor. Kesinlikle tavsiye ediyorum.

Fotoðraflar: Yavuz Kaynar

Mekan:Movenpick Hotel Ýstanbul