Demirciler, bebeðini ve eþini yalnýz býrakýp cepheye giden bir askerin yaþadýðý ikilemleri, bebeðiyle yalnýz kalan genç bir annenin duygularýný ve yaþadýklarýný kaleme aldýðý kitabýnýn yazým sürecini ve kitaba dair merak edilenleri Klass okurlarý için konuþtuk. 

Basýn camiasýnda 20 yýla ulaþan bir ekonomi kariyerinin ardýndan iki yýl önce iyi dadýnýn nasýl bulunacaðýna dair ebeveynlere bir kitap yazmýþtýnýz, þimdi ise bir romanla karþýmýzdasýnýz. ‘Zemheride Aþk’ romaný nasýl ortaya çýktý?

Basýn sektörüne severek giren, ekonomi gazeteciliðini 20 yýldan bu yana keyifle yapan biriyim. Yazý yazmak benim için mutluluk kaynaðý çünkü yazdýkça çoðalýp mutlu oluyorum. Sadece ekonomi haberleri yazmak beni pek kesmedi. Ýnsan tecrübesi arttýkça yeni tatlarla çoðalmak, kendini geliþtirmek istiyor. Roman yazmak da benim için öyle bir süreç oldu. Yazmayý seven biri olarak kendimi tekrarlamaktan sýkýlýp yeni tatlar aramaya baþladým. Ýlk kitabým “Dadýn Kadar Konuþ” çalýþan bir kadýn olarak sosyal sorumluluk projesi olarak gördüðüm bir kitaptý. çalýþan bir kadýn olarak iþ hayatýyla birlikte çocuk büyütmek pek kolay bir þey deðil. Ýki kýz annesi bir gazeteci olarak sancýlý dadý arama süreçlerimiz oldu. Yaþadýklarýmdan ve çevremde yaþanan öykülerden yola çýkarak diðer annelere bu süreçte rehberlik edecek bir kitap hazýrladým. Amacým kadýnlarýn anne olunca da iþ hayatýnda kalmalarýna destek olabilmekti. çünkü birçok kadýn iyi bir dadý bulamadýðý için iþi býrakmak zorunda kalýyor. Zemheride Aþk romaným ise yazarlýk serüvenimin baþlangýcý denilebilir.

Zemheride Aþk’ý anneanneniz Behice Haným’ýn hayatýndan yola çýkarak yazmýþsýnýz. Süreç nasýl geliþti, anlatýr mýsýnýz?

Tamamen tesadüflerle geliþti. Anneannem tüm anneanneler gibi çok özel bir kadýndý. Rahmetlinin aile öyküsü insanýn yüreðini burkan cinsten bir öykü ne yazýk ki. Anneannem daha sekiz aylýkken babasý çanakkale harbine gidiyor ve bir daha dönmüyor, üstelik künyesi de gelmiyor. Annesi ve babaannesi ile kalýyorlar sonra kocasýnýn gidiþiyle hayata küsen annesi kendine ceza verircesine baþka biriyle formaliteden evleniyor. Behice'yi babaannesi sahipleniyor ama o da küçük oðlunun kaza kurþunuyla ölünce varlýklý bir ailede dünyaya gelen Behice savaþýn hakim olduðu bir ülkede daha çocuk yaþta yapayalnýz kalýyor. Bu hikayeyi dinleyerek büyüdüm. Seksenli yaþlarýndaki Behice her defasýnda gözyaþlarý eþliðinde ilk kez anlatýyor gibi özlemle anlatýrdý hiç görmediði babasýný, onun yokluðunda yaþadýðý acýlarý...

Peki anneannenizin hikayesini yazma kararýný nasýl aldýnýz?

Yazým kararý almam için anneannemin ölümünün üzerinden 18 yýl geçti ve 20. yýlýnda da kitabým yayýnlandý. Anlayacaðýnýz pek de hýzlý bir süreç olmadý açýkçasý. Ergen bir kýz olarak onun gözyaþlarý içinde anlattýðý bu öykü benim için pek de keyif verici deðildi. Ancak onun samimi gözyaþlarý, dinmek bilmeyen baba özlemini üzülerek izlerdim çoðu zaman. Ýçimden þimdi þunu anlatacak diye geçirirdim. Büyüdüðümde onun acýsýnýn derinliðini ve baba özleminin insan kaç yaþýna gelirse gelsin dinmeyeceðini fark ettim. Onun daha çocuk yaþta yaþadýðý o acýlara birçok yetiþkin zor dayanýr. Ama o dönem itibariyle birçok insan benzer acýlar yaþadýðý için o bu durumu kanýksamýþtý. Ýçindeki o büyük acýyý anlatýp paylaþarak hafifletmeye çalýþýyordu zavallý anneanneciðim. Ben de yaþým ilerledikçe ve yazma yeteneðim geliþtikçe o acýlarý sözcüklere döküp milyonlarla paylaþmak istedim ve ortaya “Zemheride Aþk” çýktý.

Devamý ve daha fazlasý Klass Magazin Mart sayýsýnda..